Patrick de Ukelele en zijn doldwaze avonturen in Harstad

Een bus, daar bevind ik mij momenteel op.

Een vliegtuig, daar bevind ik mij straks op.

Een schitterende trip naar Noord-Noorwegen heb ik net achter de rug! Mijn wintervakantie zit er trouwens ook op. Vandaag een dagje school gespijbeld, oepsie.

Terwijl ik dit schrijf probeert er een man zich casually in het wc-kotje te proppen. Het is nogal een bumpy ride; hopelijk kan hij goed mikken. Ook terwijl ik dit schrijf flitst er een landschap voorbij. Flitsen doet het niet echt maar het gaat toch een behoorlijk gangetje. Momenteel is dat landschap nog vrij stedelijk. Harstad een stad noemen is een beetje te veel eer, maar het heeft iets stedelijks.

Lap, het is te donker op de bus om te zien of eerdergenoemde wc-ganger er in geslaagd is zijn broek droog te houden.

Stilletjes aan beginnen de huizen te minderen en de bergen toe te nemen. Harstad bevindt zich namelijk in de Lofoten. Moest ik twintig meter meer naar links zijn, zit ik in de lekker frisse zee, twintig meter meer naar rechts en ik zit in de bergen,

Dat landschap heb ik tweemaal per boot doorkruist. Harstad-Finsness heen en terug. Die boot hier, fungeert zoals een gewone bus of treindienst, dat voelt dus best vreemd aan. Het is wederom ongelooflijk moeilijk gebleken om onder de indruk te blijven van het Noorse landschap. Hoewel het Noord-Noorse landschap heel verschillend is van dat in Trondheim heb ik toch ergens het gevoel van ‘dat heb ik al gezien’ terwijl dat eigenlijk feitelijk helemaal niet klopt!


Ik neem het mezelf heel kwalijk dat ik zo nalatig was en weinig landschapsfoto’s getrokken heb.

Ik heb spijt. Hopelijk geven die enkele foto’s die ik toch getrokken heb een beetje een beeld van hoe prachtig het hier eigenlijk wel niet is. Alles bedekt onder een aardige laag sneeuw!

De eerste dagen van mijn wintervakantie waren nu niet meteen heel speciaal. Normaal gezien zouden we naar onze hut gaan, twee uur rijden en in de bergen, en enkele dagen skiën. Lees dat als, heel de tijd langlaufen en misschien één dagje naar Oppdal, een stad waar een wel een degelijk skigebied is. Helaas mag Brede niet meer rijden.  Hij had een tijdje geleden een kleine hartaanval en de dokters hebben hem het rijden ten strengste verboden totdat een MRscan meer informatie geeft. Lindis en de rest van de familie zijn vrij bezorgd om Brede, net zoals ikzelf, maar Brede zelf vindt het heel frustrerend dat hij niet meer mag rijden. De Nils en Rik kater is in kleine vorm nog aanwezig, maar dat valt goed mee.

Dinsdag, de dag voor ik naar Harstad zou vertrekken, hebben Brede en ik toch iets ‘speciaals’ gedaan. Hij kan niet rijden? Ok, dan nemen we maar de trein. Aangezien Brede voor de spoorwegen werkt, neemt hij gratis de trein. Waarnaartoe, vraagt u zich misschien af. Wel, naar de Rørosmartnan natuurlijk! Dompie.

Røros is een stadje een kleine twee uur ten zuiden van Trondheim. Røros is een stadje dat op de werelderfgoedlijst staat. Røros is namelijk een mijnwerkersdorpje met een lange geschiedenis en een heel oud en authentiek stadscentrum met typische huisjes en al!

De Rørosmartnan is eigenlijk gewoon een soort kermis. Dat gevoel had ik toch. Wat er gebeurd is het volgende: elk jaar vertrekken er enkele gekken in begin februari met paard en slee naar Røros voor de martnan. Zweden ligt vlakbij dus ook vele Zweden maken deze tocht. De Sami’s, de Lappen zeg  maar, waren ook goed vertegenwoordigd.  

Vroeger, toen de kopermijnen nog volop werkten, maakten marktkramers deze toch om koper te kopen of andere spullen te verkopen in het kleine stadje. Nu de mijnen toe zijn blijft enkel de traditie over. De dresscode bleek blijkbaar rendierhuid te zijn. Het zag er alleszins warm uit.

Het landschap dat ik door mijn busraam kan zien is nu veranderd in een schemerig spiegelbeeld van mezelf. Het is 18.06 en mijn vlucht vertrekt over een uur en vijf minuten. Dat zou wel moeten lukken. Het is overigens fijn dat Norwegian me per sms op de hoogte houdt van gatewissels.

Mijn trip naar Harstad dan. Om zoveel mogelijk uit mijn niet al te goedkope vliegtickets te halen vertrok ik zo vroeg mogelijk en ben ik nu zo laat mogelijk aan het teruggaan.  Om vijf uur ’s ochtends naar de luchthaven rijden was net iets te vroeg voor mijn o zo sympathieke gastfamilie en dat dat bedoel ik in de best mogelijke manier! Ik had er de ochtendlijke wandeling wel voor over.

Zo sloot ik rond vier uur de deur achter me en vertrok naar het stadscentrum om de vliegbus te nemen. Eenmaal aangekomen op de luchthaven, zo rond vijf uur, bleek die veel voller dan verwacht. Ik moest mijn afgeprinte tickets zelf inscannen en mijn bagage zelf inchecken, lekker zelfstandig. De Ukelele, zopas Patrick gedoopt, kon probleemloos mee in de handbage. Hoezee!

Een klein uurtje later zat ik in Oslo en weer een klein uurtje later landde ik in Evenes, een uurtje met de bus van Harstad. Ik zie dat mijn bus momenteel aan het aankomen is in - wat een timing zeg - Evenes dus ik berg mijn laptop op! Laters.

30 minuten later…

Hier zit ik dan, ingecheckt en al aan gate 29. Mijn vlucht heeft twintig minuten vertraging en de batterij van mijn laptop maar 20 minuten leven meer. Dat zou dus perfect moeten uitkomen!

Het leuke aan vliegen in Noorwegen is dat je geen enkele keer je identiteitsbewijs moet laten zien, tof tof!

Terug naar vijf dagen geleden. Woensdag, aankomen met de bus in Harstad, voor de eerste keer echt kennismaken met Kathryn de Zuid-Carolinees. Ik had haar al wel op het allereerste AFS-kamp gezien, maar dat was maar van zien. Na enkele deftige facebookconversaties werd het besluit genomen om het Noorden eens te gaan verkennen en daar enkele AFS’ers te bezoeken. Jeff de Belg onderandere.

De eerste dagen werden vooral doorgebracht met pizza eten, film kijken, slapen, Patrick tokkelen (het trekt echt nog op de ballen), noorderlicht jagen en honden uitlaten. Die opsomming bevat enkele van mijn favoriete bezigheden dus so far so good! Eindelijk ook eens de gelegenheid gevonden om wat bier te proberen! Ik had een fles Gouden Carolus Classic mee en ze werd goed bevonden. Ik vond de prik er wat uit, maar wat wil je dan, die fles heeft zowat heel Europa afgereisd. Kathryn haar bierstandaarden waren echter niet zo hoog en ze vond het zowat het beste bier dat ze ooit gedronken had! Voila.

Vrijdag was het echter een grote dag! We zouden naar het ijshotel in Zweden gaan! Kathryns gastmoeder zou ons brengen en Kathryns sympathieke geadopteerde gangster Thai gastbroer zou ons vergezellen.  (alle bijvoegelijke naamwoorden zijn toepasbaar op die jongen)

Dat ijshotel was zéér indrukwekkend. Zeker de slaapkamers ingericht door kunstenaars en dan vooral de ‘Kraken’s Lair’. Van die kamer was ik echt onder de indruk.

 Een zekere familie thuis mag zich dan binnekort ook aan een postkaartje verwachten met foto deze op.

Niet exact dezelfde foto natuurlijk, maar toch bijna. De postkaartfoto is hoogstwaarschijnlijk getrokken door een meer ervaren fotograaf met een beter fototoestel en vooral: betere handschoenen. In het ijshotel is het constant -5… Dat is best koud en het is nogal moeilijk om foto’s te nemen met wanten aan. 

De ijsbar was ook heel indrukwekkend, de inkomsthal evenzeer. 

Na het ijshotel nog de Zweedse winkels gaan plunderen omdat het daar aanzienlijk goedkoper is. Vreemd om zo in Zweden te zitten. Het is daar zo, ja, zo Zweeds. In Zweden moet je trouwens 20 zijn om alcohol te mogen kopen, dat wist ik niet. We belandden uiteindelijk in een Thais restaurant. De gastmoeder van Kathryn heeft daar namelijk voor een jaar gewoond en ook twee kinderen geadopteerd. Ze heeft dus een zekere affiniteit met het land.

Naar mijn weten was dat de eerste keer dat ik specifiek Thais eten in een Thais restaurant at. Daarvoor moet je een jaar naar Noorwegen gaan én dan nog eens op vakantie in Zweden zitten.

Mijn batterij heeft maar enkele minuten leven niet meer dus…

En toen viel de laptop uit, mooi getimed dus. Het is nu twee vliegtuigvluchten en een schooldag later.

Eenmaal terug in Harstad was het plan om het nachtleven eens te gaan testen. De Belgen van vorige week hadden beloofd om terug af te komen naar dezelfde bar, toepasselijk ‘city’ genaamd. Helaas was er geen spoor te bekennen van deze militairen. Blijkbaar waren ze vorige week in een nogal hevig gevecht, Noorwegen VS. België, verwikkeld geraakt. Zo hevig dat zelfs de politie eraan te pas kwam. Mijn gok is dan dat de jongens gestraft zijn en niet meer buiten mogen.

Na deze ietwat teleurstellende vrijdagavond zouden we naar Finsness gaan. Een korte boottocht later kwamen we aan en werden we opgewacht door Jeff de Belg en Keith de Amerikaan. Even later werden we nog vergezeld door de Italianen Anna en Angela. Met dit gezellige groepje begaven we ons naar de kebab/pizza zaak ‘Milano’. Gaan eten met twee Belgen, twee Italianen en twee Amerikanen in een Italiaans restaurant uitgebaat door Turken in de middel of Norway/nowhere; een leuke clash der culturen.

Na ons gezellig dinertje werden we opgehaald door de gastvader van Keith, een norse zwijgzame beer van een vent. Bij Keith’s familie, zijn vierde al, zouden we de volgende twee nachten doorbrengen. Dit is zijn vierde gezin nu al omdat AFS-Noorwegen nooit een permanent gezin te pakken kreeg zonder dat hij van school hoefde te veranderen. AFS-Amerika kon daar niet mee lachen en bemoeide zich er twee dagen mee en vond direct een gezin voor hem, wel in een verre uithoek van Noorwegen. Een schitterende uithoek, dat moet gezegd worden.

Keiths gastmoeder, hoe vriendelijk die vrouw ook was en ik wil haar hier helemaal niet mee beledigen, deelt nu samen met Bart De Wever de eerste plaats in mijn top ‘Mensen die op Jabba the Hut lijken’. Het is gewoon een feit. 

Naast het schitterende landschap is er ook nog een ander alomtegenwoordig kenmerk van Noorwegen en dat is het dialect. Noorwegen heeft een heel typische dialectencultuur. In België ligt alles dicht bij elkaar waardoor de dialecten aan het verdwijnen zijn en neemt de tussentaal de troon over. In een land als Noorwegen met twee officiële, verschillende schrijftalen waar alles ver van elkaar ligt en veel steden dus nog vrij geïsoleerd zijn, zijn de dialecten nog overal en de verschillen onderling soms gigantisch. Een Noor uit het zuiden, tegen Denemarken, zal het heel moeilijk vinden om een verstaanbare conversatie te voeren met een Noor uit Narvik. Het Trøndersk dat ze in Trøndelag spreken, de regio waar ik woon, valt in Trondheim heel goed mee. Trondheim is een grote stad met studenten van over heel Noorwegen én de wereld. Hier wordt er dus ‘trendy Trønder’ of ‘fin Trønder’ gesproken. Bokmål (het meeste degelijk Noorse dialect, hetgeen ze in Oslo praten) met Trønder invloeden wordt dat dan. Net zoals mijn Nederlands is mijn Noors dus vrij dialectloos, mijn accent daarentegen is gruwelijk. Dialectloos kan je ook interpreteren als alle dialecten door elkaar. Het is soms een beetje verwarrend, ja!

West-Vlaams vin ik nog charmant, die Noorse dialecten klinken gewoon achterlijk in mijn oren. Ik kan er niets aan doen, het is gewoon zo. Ik ben nu eenmaal gewend aan het Noors dat er hier in Trondheim gesproken wordt, sorry.

Maar goed, ik ga een koffietje halen en mij eens van de schoolbibliotheek naar thuis begeven!

Eén caffeïneoverdosis, een volledige schooldag, een potje frisbee buiten in de kou, een oppeppende douche en vele uren geprocrastineer later…

Waar zat ik? Ohja, Amerikanen in Noord Noorwegen. Het is toch maar een raar volkje die Amerikanen. Zelfs na vijf dagen ben ik er nog steeds niet uit hoe ze nu precies in elkaar steken. Wat ik wel weet is dat alles wat ik wist over Amerika op vooroordelen en stereotiepen berust is. Keith en Kathryn hebben me er beide van verzekerd dat die stereotiepen met reden bestaan, maar het is niet zo eenvoudig om voor 370 miljoen man een passend stereotiep te vinden. Wat ik wil zeggen is dat wij, Europeanen, niet zo snel moeten oordelen over die arme, kapitalistische dikzakken daar in de Verenigde Staten van “Wij bemoeien ons met iedereen zijn zaken”.

Na nog een dagje chillen in Harstad – we waren eerst van plan om The Adolf Gun te bezoeken, maar daar kan je ‘s winters enkel op afspraak binnen, helaas – vertrok ik op de bus waarop ik dit bericht ben beginnen schrijven, terug naar Trondheim en de cirkel is rond!

Tot zover een redelijk beknopt verslag!

Vandaag heb ik toch ook even iets gedaan dat het vermelden waard is: twee presentaties gegeven.
Eentje over de onafhankelijkheid van België en onze monarchie in het Frans, een andere over jong zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Norgels, Engoors. Gnoors… Voornamelijk Engels hoor.

Eervolle vermeldingen:
-Mijn ouders om me met de Belgische nationaliteit op te zadelen
-Mijn grootouders voor de persoonlijke informatie over jong zijn tijdens de oorlog
-Eline De Becker op wiens aanraden ik prezi.com ben gaan gebruiken!
Powerpoint is het verleden! Prezi de toekomst!

Voor de geïnteresseerden: Royaume de Belgique
Het is geen kunstwerk, maar voor zij die niet weten wat prezi is, is het misschien een leuke intro.

Handleiding: je kiest de optie 'view together', je klikt op ‘fullscreen’ rechtsonder of je gebruikt F11, je gebruikt de pijltjes om naar links of rechts te gaan. Moeilijk is het niet.

Vereisten: een computer, een werkende internetverbinding en enkele hersencellen. Pilletjes tegen misselijkheid zijn optioneel.

Dat was het!     
                                                                                                                                                                          

Op de valreep nog op deze 29^ste februari gepost! Hoera!

Nog een fijn schrikkeljaar gewenst!

De groeten aan jou, beste lezer.

Simon

PS: fans van Joseph Gordon-Levitt en kunst/cultuur en de combinatie van die twee klik hier ---> www.hitrecord.org